2; What are you doing here?

         Zupełnie nie mam pojęcia dlaczego postanowiłam się upierać, by dzielić jedno łóżko z Niallem. Tych kilka nocy na kanapie z całą pewnością by go nie wykończyło. Na złą kondycję również by nie mógł narzekać. Ewentualnie dokuczałby ból karku i kręgosłupa. A jeśli miałabym mieć nie wiadomo jak ogromne wyrzuty sumienia z tego powodu, to zawsze mogłam być właśnie tą osobą która zajmie kanapę. Ale nie! Przecież Julia Nowakowska wie wszystko najlepiej i każdą decyzję musi podjąć pod wpływem chwili. Teraz przyszło mi tego żałować. Bo wiecie, chrapiący Niall to jeszcze nie było nic złego. Biedaczek chyba się trochę zapomniał. Nie dość, że leżałam już na piętnastu centymetrach materaca bez kołdry, ani koca, to jeszcze przed chwilą zabrał moją poduszkę. Przeklinając głośno pod nosem, próbowałam go jakoś przepchnąć na drugą stronę. Niestety byłam zbyt słaba. Kopać go nie chciałam. Znów by mi to wypominał przez najbliższych dziesięć lat.

         Zaklęłam głośno, kiedy z cichym panięciem zleciałam z łóżka na zimną posadzkę. Obiłam sobie przy tym kość ogonową i łokieć. Stając na nogi próbowałam znaleźć przedmiot, który posłużyłby za broń idealną. W prawdzie za morderstwo groziłoby mi dożywocie, ale sędzia wziąłby pod uwagę moją wyjątkową sytuację. Przecież człowiek ma prawo porządnie się wyspać, prawda?

         Rozkładając bezradnie ręce, opuściłam pokój. Zewsząd ogarniały mnie egipskie ciemności. Próbowałam znaleźć włącznik światła, ale zamiast tego dwukrotnie wpadłam na jakieś kwiaty w doniczkach. Swoją drogą, to skąd one się tam wzięły? Nie przypominałam sobie, bym poprzedniego wieczora je tam dostrzegła. Ale to przecież nie jest w tej chwili istotne. Najgorsze, że schodząc na dół o mały włos nie skręciłam sobie kostki. Nie znalazłam tam również żadnego koca, ani miękkiej poduszki. Planowałam przetrwać tą noc przed telewizorem, ale to nie było najlepsze wyjście. Wigilia pewnie przerodzi się w niewielką imprezę dla naszego wąskiego grona przyjaciół. Potrzebowałam snu. I kiedy już traciłam wszelką nadzieję, przypomniałam sobie o wolnym pokoju Harry’ego. W prawdzie to było ostatnie miejsce, w którym chciałam przebywać, ale z drugiej strony… zawsze mogłam nieco pomyszkować w jego rzeczach. Przecież i tak się nie dowie.

         Wchodząc znów na górę przeklinałam te przeklęte schody. Chyba obiecały sobie, że mnie zabiją. A może to na wyraźną prośbę Stylesa? W jego przypadku spodziewać mogłam się wszystkiego. W szczególności zlecenia morderstwa schodom! Zaśmiałam się cicho. to wszystko brzmiało jak głupi żart albo kiepska komedia romantyczna. Wchodząc do pokoju Stylesa w dalszym ciągu prychałam, nie mogąc wyjść z podziwu nad własną głupotą.

         Przez okno wpadało dostatecznie dużo księżycowego światła, bym nie musiała zapalać lampy. Podziwiałam strefę zakazaną, która była totalnie w stylu Harry’ego. Na ścianach znajdowały się zdjęcia jego najbliższych. Łóżko ustawione zostało tuż przy ogromnym oknie. Po przeciwległej stronie znajdowało się biurko, a na nim leżał laptop oraz setki papierów, których kędzierzawy zapewne nie zdążył jeszcze przejrzeć. Kolejny raz tej nocy prychnęłam pogardliwie widząc, że tuż przy łóżku ma nasze wspólne zdjęcie. Byliśmy wtedy szczęśliwi, planowaliśmy wspólną przyszłość. Właściwie to ja byłam od marzeń. Harry chyba od samego początku wiedział, że nic z tego nie wyjdzie.

- Idiota – warknęłam, kopiąc ze złością z stolik nocny. Ramka ze zdjęciem spadła na podłogę z łoskotem. – No pięknie. Teraz będę pewnie musiała to posprzątać.

- No ja myślę – odezwał się niski głos, a ja o mały włos nie dostałam zawału. Zerwałam się z miejsca, i depcząc po stłuczonym szkle, spoglądając przy tym na zaspanego Stylesa, którego musiały zbudzić moje nocne harce. – Uważaj, bo jeszcze się skaleczysz.

- Miało ciebie tu nie być – mruknęłam, nawijając nerwowo kosmyk włosów na palec wskazujący. No i gdzie ta moja pewność siebie? Miałam przecież wydłubać Stylesowi te piękne oczęta. – To znaczy Niall mówił…

- Powinienem być u rodziców, ale moje plany się trochę pozmieniały. Powodzie, podtopienia, nie ma jak dojechać do domu na święta.

- A zdawało się, że Harry Styles wszystko może – prychnęłam, odzyskując cięty język. Instynkt mówił, że powinnam jak najszybciej opuścić to pomieszczenie, ale tym razem to nogi odmówiły posłuszeństwa. Wiele energii kosztowało mnie, by wykonać ten pierwszy krok w stronę wyjścia. Postanowiłam wrócić do bezpiecznego pokoju Nialla, który w razie niebezpieczeństwa zawsze był gotów mnie chronić. Potrzebowałam tego. Pragnęłam się wtulić w niego i zasnąć spokojnym snem, w którym już od dłuższego czasu żaden Harry nie gościł.

- Juls, chciałbym z tobą porozmawiać – szepnął Styles, chwytając mocno mój nadgarstek. Nie wiem jakim cudem wyrwałam się z tego uścisku, ale w dalszym ciągu jestem z siebie dumna. – To wszystko nie tak miało…

- Wyglądać – dokończyłam z ironią. – Nie masz się czym przejmować Harry. Już dawno tobie wybaczyłam i przyleciałam tutaj z nadzieją, że jednak na siebie wpadniemy i będziemy mogli znów spróbować.

- Serio?

- Nie.

         Próbowałam nie trzasnąć drzwiami. W ostatniej chwili zatrzymałam je piętą. Nie chciałam obudzić chłopaków. Posypałoby się zapewne kilka słów nienawiści, rozpoczęłyby się kłótnie – nie chciałam tego. Piątka przyjaciół powinna żyć ze sobą w zgodzie bez względu na wszystko. A już w szczególności nie mogła mieć wpływu na ich relacje jakaś dziewczyna z Polski.

         Ponownie wślizgnęłam się do pokoju Horana. O dziwo nie słyszałam już chrapania. Docierając do łóżka zdałam sobie sprawę, że powód tej ciszy jest zupełnie oczywisty: Irlandczyk siedzi z założonymi rękami i zapewne morduje mnie spojrzeniem. A to przecież ja powinnam być na niego wściekła! Miał wsadzić Stylesa w samochód, samolot, czy inną taksówkę. Jego stopa nie mogła się pojawić w tym domu aż do pierwszych dni stycznia. Jak widać plan ten posiadał sporo wad, a największą z nich być sam Harry.

- Gdzie byłaś?

- Próbowałam znaleźć miejsce do spania – odpowiedziałam niechętnie, wsuwając się pod kołdrę. – Nie dość, że chrapiesz, to jeszcze się rozpychasz.

- A jesteś taka wściekła, bo…?

- Zajrzałam do pokoju Stylesa, znalazłam nasze wspólne zdjęcie – urwałam na chwilę. – Ach, no i przy okazji wpadłam na Harry’ego. Wesołych świąt, Niall i dobranoc.

         Nakryłam się kołdrą po same uszy w nadziei, że blondyn odpuści. Nic z tego. Jedną ręką objął moją talię, twarz wtulił w mój kark, a puchatą pierzynę zsunął z mojej twarzy. Jego ciepły oddech nieco mnie uspokoił.

- Nie wiedziałem, że wróci.

- Wiem.

- Nie jesteś na mnie zła?

- Nie jestem.

- Więc o co chodzi?

- O nic.

         Zamknęłam powieki, splotłam palce z palcami Nialla i próbowałam zasnąć. Zanim Morfeusz porwał mnie do swej krainy postanowiłam sobie jeszcze, że żaden Styles nie zepsuje tych świąt. Mogę go przecież ignorować, prawda?

- Och, Juls. – Ostatkiem sił udało mi się uśmiechnąć, słysząc westchnienie Nialla. – Gdybyś tylko…

         Zasnęłam.

Lubię ten rozdział. W prawdzie nie wiem czemu, ale... lubię go. Liczę, że Wam też przypadnie do gustu. I może trochę więcej komentarzy? :) Nie to żeby właśnie na tym zależało najbardziej, ale miło widzieć, że ktoś czyta. A na kolejny rozdział zapraszam w piątek!