1; I'm back!

         Przebicie się przez zatłoczony Londyn tym razem wcale nie było tak uciążliwe. Zapewne właśnie ze względu na to, że siedziałam w samochodzie z moim ukochanym przyjacielem, który zawzięcie opowiadał o ostatnich miesiącach w jego życiu. Przy okazji nie pomijał szczegółów dotyczących zespołu. I chociaż o większości z tych spraw zdążył już wspomnieć podczas licznych rozmów telefonicznych, to wcale mi ten drobny fakt nie przeszkadzał. Uwielbiałam Nialla. Podobnie z resztą, jak pozostałą trójkę chłopaków z One Direction. Był tylko jeden, paskudny element, którego nienawidziłam. Nie wspominałam nawet jego imienia. Nie warto było. Złamał moje serce, zabawił się. Trudno. Nigdy mu tego nie wybaczę, ale nie mam powodu obrażać się za to na resztę cudownych ludzi, z którymi wręcz uwielbiałam spędzać czas.

         Dopiero koło godziny dwudziestej udało nam się zajechać do nowej posiadłości chłopaków. Siedząc w Polsce słyszałam różne plotki na temat ich nowych mieszkań, które rozsiane były po całym Londynie. Paparazzi zrobili nawet kilkaset zdjęć na dowód, że wszystko co dobre kiedyś musi się skończyć. Jak widać był to jedynie kolejny chwyt managementu, by pozbyć się natrętnych fanek pukających do tych poprzednich drzwi. Najważniejsze, że osiągnęło efekt. A tak przynajmniej mogło się zdawać, skoro nie widziałam jeszcze żadnych nastolatek z transparentami oraz fotoreporterów. Odrobina prywatności została odzyskana.

         Dom nie wyróżniał się spośród pozostałych w tej okolicy. Był otoczony wysokim żywopłotem, a dostępu na podjazd broniła wysoka, stalowa brama. Niall wykorzystał swoje magiczne zdolności (właściwie, to skorzystał z pilota do otwarcia wrót do piekła. To jego słowa, nie moje!) i już po chwili przeklinałam głośno, kiedy mój zimowy but wpadł w kałużę. Anglia. Zamiast tony śniegu, hektolitry deszczu. Oczywiście Horan nie kwapił się, by pomóc mi w jakikolwiek sposób. Miałam ochotę wskoczyć mu na barana i w taki właśnie sposób zjawić się we wnętrzu domu, ale niestety… Irlandczyk zdecydował się wziąć za moje walizki. Zupełnie, jakby nie mogły poczekać. No trudno. Na całe szczęście dębowe drzwi okazały się otwarte, a moje nozdrza natychmiast wypełnił przyjemny zapach świąt.

- Hej ludzie, Juls do nas przyjechała! – Zawołał Niall prosto do mojego ucha, przez co o mały włośnie ogłuchłam. Chociaż to jeszcze nie było najgorsze.

         Wcale nie zdziwiłam się kiedy do przedpokoju wpadł Louis. Zaraz za nim pędził Liam, więc nie mogło się to dobrze skończyć. Obaj nie wyrobili na śliskich panelach i już po krótkiej chwili dało się usłyszeć głośny jęk bólu. Jako ostatni po schodach zszedł Zayn, a kąciki jego ust unosiły się w delikatnym uśmiechu. Dał susa nad „zwłokami” swoich kolegów i już po chwili tulił mnie mocno.

- Jak się czujesz? – Zapytał szeptem, odgarniając kilka kosmyków z mojego policzka. Wzruszyłam obojętnie ramionami. Nie pytał o zdrowie. W dalszym ciągu dręczyły go wyrzuty sumienia, że tak bardzo kibicował mojemu związkowi ze Stylesem. No cóż, wszyscy dali się zwieść tym słodkim, zielonym oczętom, które przy najbliższym spotkaniu planowałam wydłubać widelcem.

- Julia, Juls, słońce! – Oho, Tomlinsonowi udało się wreszcie podnieść z podłogi. – Niech no ja się tobie przyjrzę. Urosłaś? No pewnie! Trochę skróciłaś włosy. Przybyło tobie kilka zmarszczek, ale chyba schudłaś. I gdzie te radosne iskierki w czekoladowych oczętach?! Dziewczyno, spędzasz najlepsze święta w swoim rodzaju! Powinnaś skakać z radości.

- Trudno skakać, kiedy mnie tak mocno ściskasz i trzymasz kilka centymetrów nad podłogą – zauważyłam.

         Kiedy Lou się opanował, przyszło mi przywitać się razem z Liamem. On również miał w planach połamanie kilku moich żeber, ale dość szybko udało mi się wyplątać z jego objęć. Następnie zostałam poprowadzona do kuchni, gdzie przyjemnie pachniało pieczonymi pierniczkami. Na wszechobecny chaos postanowiłam nie zwracać uwagi. W przypadku tej piątki to była norma. Chaos i totalna masakra!

- Musisz spróbować – zarządził Lou, stawiając przede mną miskę z czymś brązowym. Zerknęłam niepewnie na zawartość, a następnie na Tomlinsona.

- Daj dziewczynie spokój. Zmęczona jest pewnie. – Niall, mój wybawiciel! – Chodź Juls. Pokażę tobie, gdzie będziesz spała.

- Zdecydowanie bardziej wolałabyś to zjeść – zapewniał mnie szatyn, ale zdecydowanie bardziej wolałam udać się z Horanem na piętro.

         Nigdy nawet nie próbowałam wierzyć w normalność chłopaków z One Direction. Na ścianach dostrzegłam zwariowane fotografie całej piątki. Ukazywały one całą prawdę. Duże dzieci. Co ani trochę mi nie przeszkadzało! Miło przecież raz na jakiś czas spędzić w takim gronie kilka chwil. Totalne oderwanie od rzeczywistości, koniec problemów, zmartwień i tak dalej.

         Na piętrze podłoga wyłożona została miękkim dywanem. Na drzwiach prowadzących do poszczególnych sypialni umieszczone zostały tabliczki z imionami. Jeśli chodziło o pozostałe stwierdziłam, że są to łazienki. Ewentualnie jakieś pokoje na trofea chłopaków.

- Nasza gościnna sypialnia jest w totalnej rozsypce po ostatniej imprezie – mruknął Niall, wskazując na te ostatnie drzwi, mieszczące się w samym końcu korytarza. – Domyślam się, że nie chcesz zająć sypialni Harry’ego… Właściwie nikt nie chce – zaśmiał się cicho. – Więc zamieszkasz u mnie, a ja przeniosę się na kanapę w salonie.

- Pogrzało cię Horan. – Przewróciłam oczami, wchodząc do królestwa Irlandczyka. – Twoje łóżko jest przeogromne i zmieścimy się na nim we dwójkę. Poza tym nie pierwszy raz będziemy spać razem.

- I dlaczego mnie to wcale nie cieszy? – Mruknął, pchając mnie na łóżko. Jak to dobrze, że chociaż materac miękki. Po chwili położył się obok, wbijając śliczne patrzałki w biały sufit. – Ostatnio zepchnęłaś mnie z łóżka dwa razy, kopnęłaś tam, gdzie nie powinnaś, a do tego chrapałaś.

- O przepraszam! – Uniosłam się na łokciach. – Ty chrapałeś i właśnie dlatego zrzuciłam ciebie z łóżka. A kiedy to nie skutkowało to pomyślałam, że…

- Nie kończ, Juls. Te wspomnienia są w dalszym ciągu bolesne.

- Nie wątpię.

         Przez kolejną godzinę leżeliśmy na łóżku, wspominając stare, dobre czasy. Naszą znajomością prasa żyła przez wiele miesięcy. Niepotrzebnie głupi Styles wspomniał, że to właśnie dzięki Horanowi się poznaliśmy. Ale przecież nawet po zdobyciu sławy nie mógł zapomnieć o swojej przyjaciółce. Nie byłby wtedy sobą. Ba, on nawet znalazł mi wakacyjną pracę w Londynie w jednej z kawiarni, do której przychodził praktycznie każdego dnia. Nigdy mnie nie zawiódł. Bez względu na wszystko… był Niallem z piątej klasy podstawówki, którego uwielbiałam nad życie.

- Hej misiaczki. – Do środka zajrzała głowa Liama. – Zamówiliśmy pizzę i pomyślałem, że pewnie jesteście trochę głodni.

- Jedzenie!

         Tak, jeśli o to chodzi, Horanowi dwa razy powtarzać. Zanim ja zdążyłam się podnieść z łóżka, on już był w kuchni i kłócił się z Zaynem. Payne rozłożył bezradnie ręce, uśmiechając się przy tym nieznacznie.

- Jak to jest z tobą i Danielle, co? – Zapytałam, zanim w ogóle zdążyłam ugryźć się w język, ale tyle się słyszało o ich rozstaniu, powrocie i tak ciągle. – Nie, przepraszam! Nie powinnam…

- Och, daj pokój. – Liam machnął ręką. – Układa nam się wspaniale. Pewnie sama to potwierdzi jutro, kiedy przyjdzie na kolację.

- Więc planujemy jakąś kolację?

- W Polsce chyba obchodzicie coś takiego, jak wigilia, prawda?

         I wtedy właśnie po raz pierwszy poczułam się naprawdę szczęśliwa.

I jak tam święta Wam mijają? Wszyscy otrzymali upragnione prezenty? :) Na kolejny zapraszam już jutro!