Prolog

         Święta to ponoć taki magiczny czas, kiedy ludzie potrafią się ze sobą dogadać. Znajdują się ponad wszelkimi podziałami i na krótką chwilę zapominają o waśniach. Tych mniejszych oraz większych. Ja niestety jestem taką upartą osobą, która nie zapomina. W dalszym ciągu próbuję nauczyć się wybaczać, ale to nie jest łatwe kiedy znów staje się twarzą w twarz z osobą, której się nienawidzi z całego serca. I gdyby nie zapewnienia ze strony mojego przyjaciela, zapewne w ogóle nie pomyślałabym o spędzeniu tych kilku dni w Londynie.

         Po raz pierwszy postanowiłam sprzeciwić się woli własnych rodziców. To oczywiste, że nie byli zachwyceni słysząc, iż pragnę na całe święta wyjechać z Polski. Zazwyczaj spotykaliśmy się całą rodziną u mojej babci, która mieszkała pod Warszawą. Tam przeżywałam najgorszy okres swojego życia, odpowiadając na różnorodne pytania. Zazwyczaj marzyłam o tym, by jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoju. W tym roku miało być inaczej. Postanowiłam wziąć odpowiedzialność za własne życie i czyny.

- Niall! – Rzuciłam się w objęcia przyjaciela, zostawiając swoją walizkę na samym środku hali przylotów. Blondyn zaśmiał się radośnie, unosząc mnie w powietrze. Jakby nie starczyło mu, że ostatnie kilkadziesiąt minut spędziłam w stalowej puszce kilka tysięcy nad ziemią.

- Juls, jak ja się za tobą stęskniłem – wyszeptał, odstawiając mnie na ziemię. Przez krótką chwilę miałam wrażenie, że w jego oczach zalśniły łzy wzruszenia. Ale to przecież niemożliwe! Niall Horan nie ryczy z byle powodu.

- Ja też tęskniłam – odpowiedziałam z radosnym uśmiechem, kiedy moje stopy znów dotknęły posadzki.

         Wszelkie obawy, które do tej pory kłębiły się w moim umyśle zniknęły. Uwierzyłam, że to będą cudowne święta w towarzystwie, jakiego niejedna nastolatka będzie mi zazdrościć.

Moja świąteczna niespodzianka. Na następny rozdział zapraszam w pierwszy dzień świąt :)